Şöyle bir manzara karşısında hayatı sorgulayabilir misin,yanındaki yatakta yaşına rağmen oldukça ve hâlâ güzel görünen Italyan bir kadına bakıp hayatı sorgulayabilir misin veya bahçesine çıkıp hastanenin her yaşta her tipte her renkte insanların ortak durumunu görünce hayatı sorgulayabilir misin?
Adaleti veya dengeyi sorgulamak mümkün mü veya adaletin ta kendisi budur diyebilir misin?
Hastanedeyim son iki gündür bambaşka bir ben ile yaşıyorum sanki,zayıf ben hasta ben rahatsız vücudunu ve sağlık durumunu asla kontrol edemeyen bir ben ile yaşıyorum.
Kaybetmeden önce değeri ve kıymeti bilinmesi gereken bir nimet de sağlıktır diye buyurmuş Peygamberimiz,Allah'ın rahmeti ve bereketi üzerine olsun ne de güzel söylemiş,işte şimdi burada ikinci günümde bambaşka bir ben tamamen kendime yoğunlaşmak lazım gelirken arkada bırakmak zoru da olduklarım için de endişe duymaktayım belki bu yüzden gizli bir endişe duymaktayım,ama olan şeyler insan hasta olabilir hatta ölebilir de geriye hep birileri hep bir şeyler kalabilir.
Konforlu bölgemizden ayrılmadıkça herşeyi kontrol edebilir sanıyoruz yarın hiç bir şey olmayacakmış gibi planlar kuruyoruz,bizim planlar ayrı kaderin planları ayrı derken elimizden bir balon gibi kayıp gidebiliyor kontrol altında olduğunu düşündüğümüz ne varsa,hayatı kontrol altına almak bazen gerçekten imkansız veya kontrol altına aldığımızı düşünmek belki de büyük bir yanılgı.
Sahip olmaya çalıştıklarımız en büyük kederimiz olabiliyor bazen,bu günlerde tam da böyle düşünüyorum,çırpınarak emek vererek bir şeyler yapmaya çalışmış ve bir şeyler elde ettiğimi hatta başardığımı düşünüyordum sonra bir baktım ki bana en çok o güzel şeyler acı veriyor,onlardan uzak kalmak,mecburen uzakta kalmak bana acı veriyor,yasaklı bir bölge gibi uzaktan seyretmek bile mümkün değil,fotoğraflar bile acı veriyor telefon etmek bile acı veriyor,seslerini duymak bile dayanılmaz bütün bağların kopmasını istiyor insan bir süreliğine veya bir an evvel kendine gelmek o eski benliğine kavuşmak istiyor,olmuyor.
Kıymetini bilmedim mi bu sağlık denen nimettin istismar mi ettim yoksa kötüye mi kullandım ya da bilmiyorum,isterim ki hep iyi ve sağlıklı olmak yorulmak ama sevdiklerim için bir şeyler yapabilmek,burada olduğum sürece sorgulamadan edemiyorum.
Günler çok uzun insan kendini iyi hissetmeyince günler,geceler nasıl da uzun geliyor.
Günümün yirmidört saatini dolduran bir çok şey burada yok,sakinlik var ama sessizlik var,bol miktarda yabancı insanlar çoğu da rahatsızlığı olan insanlar kimse kimseyi garipsemiyor tam aksine karşındakinin yerine koyabiliyor kendini,empati kurabiliyor çünkü beden aynı beden can acısı aynı sağlığı yitirme korkusu veya elde tutma çabası aynı.
Burada,bu hastane yatağında rekabet yok,yarış yok ihtiras hiç yok.Dünya dişarida bir oyun sanki bir oyalanma ve biz şimdilik bunun dışında gibi duruyoruz.
Düşünceler karışık ruh halim karışık belki de gömülü duran bu yanım aniden ortaya çıktığı için şaşırtıyor beni,ortada asılı her garantisi olmayan bir halde yazmak istedim,iyi olursam şimdiki beni daha net görebilirim belki.
Özel durumlarda iken özel halini okuması da bir nimet değil midir insan için.?
Ve insan,nedir ki?