Nasıl kırılmıştı kalbim öyle?.
Her parçasını gözlerle görmeden görür gibi hissedercesine kalbinin ne denli kırıldığını nasıl bu şekilde algılayabilirdi insan?
İnsan?..
İnsan sadece bir kalpten ibaret olduğunu nasıl da idrak ediyor o zaman.
Kalp kırılınca..acısı batar her yanına,içinde dökülen damlalar kan değil sanki hicran.
İçindekini,göğüs kafesini açmadan bile böylesine şiddetli nasıl da duyabiliyordu o zaman.
Daha önceki yaşadığım kalp kırıklığı değilmiş ki diyemeden kendini alıkoyamadan.
İçindeki sızıdan bin kat büyük olan o ızdırap ile günlerce haftalarca ve hatta aylarca inan bazen de yıllarca onarımı süresince kalbin kırığı batan canına,batar ruhuna anbean..
Ne renk ne mevsim ne ağaç ne insan.
Ne ülke ne denge ne umut ne de umman..teselli etmiyor ki o zaman.
Böyle bir kalp kırıklığı yaşadın mı insan?
Böyle bir kalp kırıklığı içinde nefes almak her gün,her gün yanında yetişen taze kalpleri olabildiğince mümkün mertebe incitmeden komik de gelebilir normal davranmaya çalışarak yaşamaya çalıştın mı sen insan?
İnsan..iki şekilde kanarmış meğer biri damarından dökülen kanla diğeri içindeki kırıkların ruhuna batan yanlarıyla.
Umudun ölümü hararetlidir,umudun ölümü korku içerir,umudun ölümü dehşet içerir.
Umut uzaklaşan bir kıta,kıtayı tutamaz insan,yaklaşamaz,ulaşamaz ona ne gemiyle ne uçakla.
Böylesine kalbim kırıldı işte..böyle çok böyle çok böyle çok.
Bugün de bu ekranın karşısında sırf söz uçar yazı kalır sözüne itibarımdan dolayı yazmaya karar verdim çünkü topuklarına kadar da gözyaşı dökse insan,bazen,onu yine en yakınındaki bile anlayamaz,inan!..
İnan..
