25 Nisan 2018 Çarşamba

Havaalanında


Daha yeni gözümü açtığım bir sabah henüz kahvem soğumamışken haberin geldi..
-Gitti dediler..
Saatler sonra havaalanında buluyorum kendimi.
Yanımda bu dünyada kalmamı istercesine çekiştiren kızlarım var diğer yanımda içine ne koyduğumu bilmediğim valizlerim.Dünyadan ayrılmış gibiyim.
İnsanlara bakıyorum..
Kimisi telefonuna gelen sesli mesajı dinliyor kimisi sigara yakıyor kimisi bir taksiye el kaldırıyor kimisi valizini kaldırıma çıkartmaya çalışıyor.
Üstümden uçaklar geçiyor,gökdelenlerin camlarına yansıyor güneş.
Hafif bir rüzgar esiyor ense köküme kadar ulaşıyor az ileride tekerlekli sandalyeye mahkum bir adam yanıma yaklaşıyor Finlandıyalı olduğunu söylüyor,İtalya'da kaza sonucu sakat kaldığını art arda yapılan operasyonların ardından mal varlığının yok olduğunu ve şimdilerde bu havaalanında ülkesinden uzakta günlük alkolunu temin etmesi için dilendiğini ancak polislerin buna pek de müsaade etmediğini anlatıyor.
Onu dinliyorum ve bir kez daha hayat ne kadar enteresan cümlesi dökülüyor ağzımdan.
Bana iyi bir kız olduğumu söylüyor beni bir kız olarak görmesi o anda hiç de mutluluk vermiyor.

Hasret ve gurbetsin dünya..

Allah,bazı kapıları kapatmıştır.
İnsan gözüne gösterilmez arkası.
Göremezsin işte.
Mezar da böyle bir kapı.
Arkasında ne var göremezsin.
O bir geçittir,onu biliyorsun ama ruh bedenden ayrılmadıkça arkasını göremezsin işte..
Gün içinde o kapıdan yüzlerce insan geçer de o geçişleri bilemezsin.
Ne kadar çok insan ayrılıyor dünyadan gün içinde.
Fark edemiyoruz yokluklarını..
O kapıdan kaç ruh geçiyor da biz hayatımızın akışına kapılmış sanki hiç bir şey yokmuş gibi yaşamaya devam ediyoruz..
Hayat ne enteresan..
Gökyüzüne bakınca onun da ötesinde olan alemleri hayal etmeye çalışıyorum.
Aklımın da hayal gücümün de sınırları sancılanıyor sonunda,kavrayamıyorum..

Allah bazı kapıları kapatmıştır işte..
Uzay dediğimiz mekan da bunlardan biri.
Başka bir gezegene dahi gidip yaşayamazken insan nasıl kendini bu kadar sonsuz ve ulu bir yere koyabiliyor ki.

Etrafıma bakıyorum yüreğime bir set çekildi gördüğüm ne varsa sessiz bir şekilde hareket ediyor sanki.
Ne elini kaldıran adama yaklaşan taksinin sesini duyuyorum ne kaldırıma çıkartılmak için çekiştirilen valizin tekerlerini işitiyorum..
Hayat akıp gidiyor etrafımda yüreğim donmuş,bir buz parçası misali ne hissedeceğini şaşırmış bir vaziyette atıp duruyor.
Onu yokluyorum..
-Kalbim yerinde mi?
-Kalbim yerinde misin?..diyorum..
Ses çıkmıyor..
Ve işte tam da orada..
O havaalanında bir anda büyüdüğümü görüyorum..

Hiç-bir-şey eskisi gibi olmayacak artık..bunu da görebiliyorum..


Kiremithanem
Kiremithanem

”Bu Dünyada Çiçeklere Bakmak İçin Cehennemin Çatısında Yürüyoruz,Haydi Gelin,Çatıya Çıkalım!”

5 yorum:

  1. Her yitirdiğimiz sevdiğimizle biraz daha büyüyoruz, biraz daha eksiliyoruz... Babamın vefatında aynı şeyleri hissetmiştim hemen hemen...

    Başınız sağolsun... Kim olduğunu bilmiyorum ama gani gani rahmet eylesin... Size ve ailenize sabırlar diliyorum...

    YanıtlaSil
  2. Ahhh. Çok iyi anlıyorum seni.

    Allah rahmet eylesin. Siz geride kalanlara da sabır versin. Sözün bittiği yer.

    YanıtlaSil
  3. Üzüntülü gördüm seni. İnşallah tez zamanda toparlanırsın.Dünyanın sırrına ermek imkansız.Rabbim iç huzuru versin hepimize.

    YanıtlaSil
  4. Eğer bir gün çok büyük bir derdin olursa,Rabbine dönüp ; "çok büyük bir derdim var" deme , derdine dönüp ;" çok büyük bir Rabbim var " de

    demiş Mevlana hazretleri..derdin reçetesi var , Rabbim uygulayabilmeyi (cümlemize inşallah) nasip etsin.

    YanıtlaSil
  5. rüya mı öykü mü yaaaa hımmm iyi misiin.

    YanıtlaSil

Yorumunuz en kısa sürede sevgi ve alaka ile cevaplandırılacaktır.
Yorum yaptığınız için teşekkür ederim.